Dinu Lipatti – książę fortepianu
Journal Title: Notes Muzyczny - Year 2017, Vol 2, Issue 8
Abstract
W tym roku przypada setna rocznica urodzin Dinu Lipattiego (1917–1950), rumuńskiego pianisty i kompozytora. Sylwetkę artysty warto przypomnieć przede wszystkim ze względu na jego dokonania pianistyczne: połączenie respektu dla dzieła z głęboką duchowością wykonawcy, niezwykle szlachetny dźwięk, uczciwość wobec słuchaczy (jeden z krytyków napisał, że Lipatti naprawdę zaczynał ćwiczyć utwór w momencie, gdy większość pianistów uznaje, że można go zaprezentować publiczności). G. Bărgăuanu, badacz spuścizny rumuńskiego pianisty, nazwał go „księciem fortepianu”. Na estradach koncertowych Europy Lipatti gościł zaledwie piętnaście lat. Obok utworów solowych i przeznaczonych na fortepian z orkiestrą, chętnie grywał w duetach z pianistkami – Clarą Haskil, żoną Madeleine, ze skrzypkiem George’em Enescu. Jego wspaniale rozwijającą się karierę najpierw skomplikowała druga wojna światowa, ostatecznie zaś przekreśliła śmiertelna choroba. O wartości nagrań dokonanych w pierwszej połowie ubiegłego wieku, a więc w epoce niezwykle odległej pod względem techniki rejestracji dźwięku, przesądza osobowość i perfekcjonizm wykonawcy. Lipatti pierwsze koncerty dawał w swojej ojczyźnie jako cudowne dziecko. W latach międzywojennych Rumunia pozostawała pod silnym wpływem kultury francuskiej – stąd w biografii kilkunastoletniego pianisty (laureata Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Wiedniu) kontynuacja studiów w Paryżu, posługiwanie się językiem francuskim w korespondencji prywatnej i tekstach związanych z pianistyką, wreszcie – przyjęcie posady profesora klasy mistrzowskiej w konserwatorium w Genewie. Ostatnie lata życia to rozpaczliwa walka z czasem – o kolejne koncerty, nagrania, zajęcia ze studentami, a przy tym, zachowana we wspomnieniach bliskich i przyjaciół, ogromna pogoda ducha. Kilka zaledwie godzin nagrań, które pozostały po Lipattim, pozwala zobaczyć w nim artystę, który swoim kunsztem zapowiadał pianistykę nowoczesną, precyzyjną, żyjącą nie tylko na sali koncertowej, ale także – mimo upływu kilkudziesięciu lat – w nagraniu.<br/><br/>
Authors and Affiliations
Agnieszka Roguska
Keywords
Related Articles
- EP ID EP516647
- DOI -
- Views 59
- Downloads 0
The obsession of music perfection – John Ogdon, life and fascinations of the piano virtuoso
The article describes the British pianist and composer admired for his brilliant playing. His extraordinary music talent revealed itself very early. At the age of 5 Ogdon played the piano better than many grown up people...
Organy Pawła Ernesta Rickerta z 1755 roku w kościele Ojców Pijarów p.w. Matki Bożej Łaskawej i św. Wojciecha w Łowiczu w kontekście problematyki konserwacji i renowacji zabytkowych organów piszczałkowych, cz. I
The article touches on the sophisticated and very vast topic of historical pipe organ renovation. Its aim is presenting the great and in many ways unique, forgotten until now and unlisted instrument built by Paweł Ernest...
Viola d’amore w XVII i XVIII, cz. I
Viola d’amore to instrument z grupy chordofonów smyczkowych, który powstał w XVII wieku. Posiada on cechy budowy charakterystyczne dla violi da gamba, natomiast technika gry i sposób trzymania instrumentu bliższe są skrz...
Baroque suite as a construction scheme in Jonathan Littell’s novel "The Kindly Ones"
Jonathan Littell’s Les Bienveillantes (The Kindly Ones), a novel honoured with prestigious prizes, is an interesting attempt to tell a story of World War II and the Extermination from the standpoint of a former SS office...
The life and works of Sergei Bortkievich (1877-1952), part 1: The artist’s profile
Sergei Bortkievich was a composer whose creative output has been recently rediscovered. Since his death in 1952, his works for many years had been almost completely forgotten. Fortunately, at the end of the 20th century,...