Literatura (wy)czerpana? Recepcja strategii narracyjnych Andrzeja Sapkowskiego
Journal Title: Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska Sectio FF Philologiae - Year 2018, Vol 0, Issue 2
Abstract
Twórczość Andrzeja Sapkowskiego budziła kontrowersje w zasadzie od początku kariery pisarza, do czego znacząco przyczyniło się wykorzystanie przezeń wywodzącej się z prądów awangardowych techniki narracyjnej zwanej rewritingiem. Strategia pisarska prozaika sprawiła, że niektórzy czytelnicy (tzw. nieprofesjonalni), silnie zakorzenieni w kontekście literatury modernistycznej, tj. wykorzystujący kategorię oryginalności do oceny jakościowej dzieła, nazwali debiut autora Wiedźmina plagiatem. Wydawać by się mogło, że wspomniane kontrowersje można było zneutralizować lub przynajmniej osłabić ich dychotomiczną naturę na gruncie krytyki literackiej, i rzeczywiście częściowo udało się tego dokonać. Okazuje się jednak, że opisanie silnej intertekstualnej relacji między tekstem „pierwotnym” a „przetworzonym” przysporzyło problemów również krytykom. Celem niniejszego artykułu było przeanalizowanie recepcji strategii narracyjnych Sapkowskiego na podstawie tekstów krytycznoliterackich Krzysztofa Uniłowskiego, Anny Misztak oraz Marka Szyjewskiego. Starano się znaleźć odpowiedzi na następujące pytania: czy kategoria oryginalności znajduje zastosowanie w opisie dyskursu, który dotyczy aktu prze-pisania (rewritingu)? czy literaturę popularną, która „pożycza” motywy, toposy itp. od swojej „wyższej” siostry, można nazywać wyczerpaną tylko dlatego, że chętnie stosuje powtórzenia? na ile powtórzenie pełni ludyczną funkcję w odbiorze tekstu, a na ile (będąc niemal bezpośrednie) utrudnia krytykom „właściwą” interpretację dzieła (dlaczego pozostają oni na intertekstualnej powierzchni odbioru tekstu, wyliczając wyłącznie litanię dzieł przetworzonych w dziele)? Przeprowadzone badania, w których wykorzystano narzędzia historyczno- i teoretycznoliterackie (analizę dyskursu oraz krytykę ideologii) wykazały, iż odwoływanie się do kategorii oryginalności przy opisie postmodernistycznego, (wy)czerpanego dzieła literackiego jest działaniem ideologicznym. Zderzanie wyjątkowości z powtórzeniem służy bowiem na ogół temu, by umieścić dzieło literackie w miejscu, w którym chce je widzieć krytyk.
Authors and Affiliations
Piotr Łukasz Żołądź
Keywords
Related Articles
- EP ID EP501021
- DOI 10.17951/ff.2018.36.2.81-94
- Views 64
- Downloads 0
Złe niewiasty w bajkach Biernata z Lublina
Zamierzamy przedstawić, jak Biernat z Lublina (1465–1529) pisze w bajkach (210) o kobietach. Stwierdzamy, że pisze rzadko (27 haseł) i ocenia je negatywnie. Panna to pochodnia ognista, mężatki krytykuje za złości, gaduls...
When will we ever learn? (wstęp)
Literatura postapokaliptyczna stanowi paradoksalne spojrzenie na katastrofę,a jednocześnie daje możliwość odrodzenia.
Predication Transformation: A Parallel Corpus-Based Study of Russian Verbless Sentences and Their English Translations
The paper presents a corpus-based contrastive analysis of the predication involved in the translation of verbless sentences from Russian to English based on a pilot parallel corpus consisting of Dostoyevsky’s dialogue-ba...
Eliza Orzeszkowa – Entuzjastka portretowania fizjonomicznego (część I)
Artykuł dotyczy portretowania fizjonomicznego w powieści Elizy Orzeszkowej Na prowincji. Pisarka korzystała z traktatu Johanna Caspara Lavatera, a także z jego poglądów na kategorie piękna i brzydoty. Lavaterowska teoria...
Comparaison du fonctionnement des sigles français et polonais dans le discours de la presse
L’objectif de cet article est de décrire le fonctionnement des sigles en français et en polonais. Bien qu’ils soient présents dans les deux langues, les sigles dans les deux langues ne recouvrent pas les mêmes catégories...