Abstract

Na przestrzeni ostatnich lat systematycznie odnotowuje się wzrost liczby hospitalizacji pacjentów pediatrycznych z powodu zakrzepicy żylnej. Zjawisko to wynika między innymi z rozwoju intensywnej terapii, dłuższego czasu przeżycia dzieci leczonych z powodu wielu chorób przewlekłych oraz z postępu w diagnostyce zmian zakrzepowo-zatorowych. U większości dzieci, u których rozwijają się zmiany zakrzepowo-zatorowe, stwierdza się współwystępujące ze sobą czynniki ryzyka zakrzepicy. Uważa się, że o wystąpieniu incydentu zakrzepowego decydują przede wszystkim czynniki nabyte; zarówno u dzieci z predyspozycją genetyczną, jak i bez tej predyspozycji. Objawy, takie jak ból oraz obrzęk kończyny, powinny nasuwać podejrzenie zakrzepicy i wymagają pilnej diagnostyki oraz leczenia w warunkach szpitalnych. Zasady leczenia oraz profilaktyki przeciwkrzepliwej u dzieci oparte są przede wszystkim na wynikach badań przeprowadzonych u osób dorosłych. Leki stosowane w terapii zakrzepicy u dzieci to heparyna drobnocząsteczkowa (HDCz), heparyna niefrakcjonowana (HNF), antagoniści witaminy K (VKA) oraz leki trombolityczne. Konsekwencje wynikające z zakrzepicy są często bardzo poważne i niejednokrotnie wiążą się z bezpośrednim zagrożeniem życia. Do powikłań zmian zakrzepowo-zatorowych zalicza się zespół pozakrzepowy. Pomimo stosowanej profilaktyki stosunkowo często obserwuje się nawroty zakrzepicy.

Authors and Affiliations